Bir insanın ne kadar arkadaşı olabilir ki? Benim yüzlerce var diyebilirim, hem de Türkiye'nin her bir köşesinden. Bunun detayını ilerleyen yazılarımdan birinde paylaşacağım. Lakin bahsetmek istediğim şey başka...
Bazı arkadaşlarım var ki, kendimi yanlarında huzurlu ve mutlu hissettiğim, bir şey olduğunda hemen onlarla paylaşmak istediğim... Birlikteyken deli dolu eğlendiğim, güzel anılar biriktirdiğim... Onları düşününce diyorum ki, ne güzel dostlar biriktirmişim. İyi ki varlar! Umarım, 30 yaşımda da 50 yaşımda da ve hatta yaşlı çekilmez bir kadın olduğumda da yanımda olurlar.
Blog yazmaya başladığımı ilk olarak hemen onlara haber verdim. Çok heyecanlıyım haliyle, istiyorum ki güzel şeyler yazayım, insanlar okusun, bana sorular sorsunlar ve cevap vereyim. Bir faydam olsun, belki birilerine umut olacak bir kaç bir şey düşer kalemimden, belki komik bir anımla o anda mutsuz bir insanın yüzünü güldürürüm, belki hiç bilmedikleri bir şey anlatırım bir yazımda ve o an onu öğrenmiş olurlar... Tüm bunlar kulağa harika gelmiyor mu sizce de?
Benim için muhteşem bir his yaratıyor tüm bu düşünceler. Bir de desteğini aldığım o canım arkadaşlar yok mu? İyi ki var onlar! İşte bir tavsiye daha; hayatta en güzel şey gönlü güzel arkadaşlar biriktirmek daima, bir telefon kadar uzağımızda.
Sonra bir arkadaşım bana güzel bir anımı hatırlattı.
Küçük bir çocuktum, daha 10 yaşımda..
Yazmayı çok seviyordum. Türkçe hep en iyi dersimdi. Can yayınlarının çocuk kulübü vardı o zamanlar, üyesiydim ben de. Ali Poyrazoğlu ile orada tanışmıştık.
Başlamış olduğum kitabımı göstermiştim ona heyecanla. O da o zamanlar yeni çıkarmış olduğu kitabını bu imza ile hediye etmişti bana. Çok beğendiğini söylemişti. Erdal Öz de oradaydı o gün. .. Sen yaz bitir biz yayımlarız demişti. Çok mutluydum....
Neden sebep ne oldu da yazmaya küstüm, inanın hatırlamıyorum... Bir süre sonra kendimce yazılar yazmaya başlamıştım tekrar. Ama sonra yazıp yazıp yaktım hep. Alışkanlık oldu herhalde ki hala ara sıra elime kağıt kalem alsam, bir müddet sonra yakar oldum...
Ama artık yakmak yok.
Yeniden başlıyorum! 😊 💪
#mutlunogay
facebook.com/mutluunogay
twitter.com/mutluunogay
Yazmayı çok seviyordum. Türkçe hep en iyi dersimdi. Can yayınlarının çocuk kulübü vardı o zamanlar, üyesiydim ben de. Ali Poyrazoğlu ile orada tanışmıştık.
Başlamış olduğum kitabımı göstermiştim ona heyecanla. O da o zamanlar yeni çıkarmış olduğu kitabını bu imza ile hediye etmişti bana. Çok beğendiğini söylemişti. Erdal Öz de oradaydı o gün. .. Sen yaz bitir biz yayımlarız demişti. Çok mutluydum....
Neden sebep ne oldu da yazmaya küstüm, inanın hatırlamıyorum... Bir süre sonra kendimce yazılar yazmaya başlamıştım tekrar. Ama sonra yazıp yazıp yaktım hep. Alışkanlık oldu herhalde ki hala ara sıra elime kağıt kalem alsam, bir müddet sonra yakar oldum...
Ama artık yakmak yok.
Yeniden başlıyorum! 😊 💪
#mutlunogay
facebook.com/mutluunogay
twitter.com/mutluunogay
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder